Κραυγη αγωνιας των μαθητων της Δημοκρατικης Αριστερας Πατρας

Η Δημοκρατία ήταν εκείνη η ιδέα που προασπιζόταν και σεβόταν τα θέλω, τις ανάγκες και τα δικαιώματα όλων, που πρέσβευε ως αξία το σεβασμό και το διάλογο. Ήταν εκείνο το ύψιστο αγαθό, το τέλειο, που γεννήθηκε στη Ελλάδα και υιοθετήθηκε από όλους σχεδόν τους λαούς του κόσμου. Και τώρα θλιβερή και κουρελιασμένη, πεσμένη στα βρώμικα πεζοδρόμια μας κοιτά που προσπερνάμε χωρίς ποτέ να την αναγνωρίζουμε. Και δεν την αναγνωρίζουμε γιατί δεν την έχουμε μέσα μας.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη, η πιο πικρή αποτυχία της δημόσιας εκπαίδευσης: Δεν έχει διδάξει, δεν έχει καταφέρει να γαλουχήσει τους μαθητές με την αξία της δημοκρατίας και όλα όσα αυτή αντιπροσωπεύει. Παραλαμβάνει μικρά ευαίσθητα παιδιά που δεν γνωρίζουν τον κόσμο και δημιουργεί φοβισμένους, ανασφαλείς, εξαγριωμένους νέους χωρίς κριτική σκέψη, χωρίς λογική. Νέους που παλεύουν να αλλάξουν μια κοινωνία που οι ίδιοι αναπαράγουν, μια κοινωνία της οποίας αποτελούν πανομοιότυπα αντίγραφα. Είναι αυτοί οι ίδιοι οι νέοι, οι φοβισμένοι και ανασφαλείς, φρικτά προσωπεία των ημερών τους. Και δεν θα το μάθουν ποτέ. Όντας οι ίδιοι αντιδημοκρατικοί, απόλυτοι, ανάλγητοι και αδιάφοροι για τις ανάγκες των γύρω τους διατηρούν το σύστημα εκείνο που τους πληγώνει. Θέλουν να παλέψουν χωρίς να θυσιάσουν τίποτα. Ούτε καν μερικές απουσίες δεν θέλουν να χαρίσουν στον αγώνα τους.
Μα ποιος να τους προστατέψει αν δεν θέλουν να προστατευτούν; Ποιος να τους μιλήσει αν δεν θέλουν να ακούσουν; Ποιος να τους δώσει να καταλάβουν με τι ευχαρίστηση και χαρά τρίβουν ύπουλα τα χέρια τους οι υψηλά ιστάμενοι με κάθε κατάληψη; Εκείνοι ξέρουν πολύ καλά πώς να διαιωνίσουν το σύστημα που τους στηρίζει. Στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια και έπειτα τα ορίζουν διευθυντές, υπουργούς βουλευτές. Εμείς μόνο με το φτωχό και λειψό δημόσιο σχολείο μπορούμε να παλέψουμε. Μέσα στις μικρές αίθουσες που μοιάζουν με κλουβιά είμαστε αναγκασμένοι να μεγαλώσουμε. Κι αντί αυτό το μοναδικό όπλο που έχουμε, την μοναδική παρακαταθήκη που μπορούμε να παραδώσουμε καλύτερη και αλλαγμένη να τη στηρίξουμε, να την ομορφύνουμε, να την κάνουμε καλύτερη, την υποβαθμίζουμε σκάβοντας με τα ίδια μας τα χέρια το λάκκο μας, προάγοντας την παραπαιδεία που με τόσο μένος κατακρίνουμε.

Ας σταματήσουν λοιπόν οι καταλήψεις και ας αρχίσει επιτέλους μια υγιής συνεργασία μεταξύ των μαθητών. Ας προσπαθήσουμε όλοι να σεβαστούμε τους ελάχιστους εκείνους μαθητές που θέλουν να κάνουν μάθημα, που πιστεύουν ότι το δημόσιο σχολείο έχει ακόμα κάτι να προσφέρει. Ας αλλάξουμε στάση και τακτική για να αλλάξουμε ουσιαστικά κάτι επιτέλους.