με τον συνδυασμό του Νίκου Τσούκαλη «Δημοκρατική Οικολογική Ανασύνθεση»
Σε άλλες εποχές η συμμετοχή ενός νέου ανθρώπου, 21 ετών όπως είναι ο υπογράφων υποψήφιος, σε οποιοδήποτε ψηφοδέλτιο, για οποιαδήποτε εκλογική αναμέτρηση θα ήταν κάτι, τουλάχιστον αισιόδοξο και αξιοπρόσεκτο για την κοινωνία. Όμως, στην εποχή μας μια τέτοια κάθοδος, ίσως να γεννά πιο πολλά ερωτηματικά, παρά να είναι επιβραβεύσιμη.
Προσωπικά, έχοντας πρόσφατη εμπειρία και από τον τρόπο λειτουργίας των πανεπιστημίων(όπου γίνεται η κυρίως πολιτικοποίηση των παιδιών) θεωρώ ότι δικαιολογημένα υπάρχει καχυποψία και αναξιοπιστία, ακόμα και για τους πολύ νέους που κατέρχονται ως υποψήφιοι. Αυτό το πιστεύω, διότι η φαύλη νοοτροπία του κακώς νοούμενου κομματισμού έχει μπολιάσει και αλλοτριώσει κάθε πτυχή του βίου μας, δημόσιου ακόμα και ιδιωτικού. Αυτό γίνεται στο πανεπιστήμιο πρόδηλο ακόμα πιο έντονα, καθώς τα νέα παιδιά έρχονται στην κύρια επαφή γενικά με την πολιτική και ειδικότερα με τα κόμματα. Όμως, στο χώρο του πανεπιστημίου οι κομματικές παρατάξεις το μόνο που κάνουν είναι να καλλιεργούν τα νέα «φυτώρια» των αυριανών στελεχών που μαθαίνουν από νωρίς την «τέχνη» της ρεμούλας, του διαχωρισμού σε «δικούς μας» και «δικούς τους», τις συναλλαγές με καθηγητές, τον τραμπουκισμό (λεκτικό και σωματικό), τον χρηματισμό και άλλα πολλά που ξέρουμε πως συμβαίνουν στα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα.
Σε άλλες εποχές το αίτημα της εκπροσώπησης των φοιτητών ήταν αίτημα δημοκρατίας και με αγώνες έγινε δικαίωμα για όλους, πλέον κατάντησε μέρος του προβλήματος και αιτία πολλών δεινών. Μια δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργεί χωρίς κόμματα, είναι τα κύτταρά της, τα μέσα έκφρασης και οξυγόνωση της. Τι συμβαίνει όμως όταν τα «κύτταρα» αυτά εκφυλίζονται, όπως τώρα; Η «ιδεολογία» του σημερινού κομματισμού, στην ουσία, ευνουχίζει πνευματικά τον πολίτη και τον κάνει τυφλό «πιστό», μουτζαχεντίν μιας «θρησκειοποιημένης» και ατομοκεντρικής θωράκισης που προασπίζει «συμφέροντα» προσωπικά ή αμιγώς κομματικά. Αντίθετα, η Πολιτική ως έννοια από μια προοδευτική σκοπιά θεωρεί τα κόμματα ως φορείς στους οποίους ο πολίτης Συμμετέχει, δηλαδή ως αυτόνομη οντότητα (δεν χάνεται ποτέ το στοιχείο της αυτονομίας) καταθέτει σκέψεις, κριτική, βιώματα, προτάσεις, οι οποίες όλες αυτές με το στοιχείο της ανιδιοτέλειας «ζυμώνονται» και εξάγεται το «προϊόν» της γενικής βούλησης.
Προσωπικά, ως νέος άνθρωπος, ως πολίτης και ως υποψήφιος Περιφερειακός Σύμβουλος της «Δημοκρατικής Οικολογικής Ανασύνθεσης Δυτικής Ελλάδας», με αυτή την «αρματωσιά» κατεβαίνω στις εκλογές, αυτή είναι η πολιτική μου φιλοσοφία. Δεν είμαι «κομματάνθρωπος», είμαι βαθύτατα όμως πολιτικοποιημένος, συνειδητά ενεργός και «συλλογάμαι ελεύθερα». Τις απόψεις μου άλλωστε συνεχώς τις καταθέτω δημόσια, όπως οφείλω και μπορώ να κάνω, άρα τίθεμαι υπό την κρίση του καθενός, για το εάν μιλάω για την ουσία των πραγμάτων ή για την επικοινωνία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου