Δημήτρης Μητρόπουλος
Τα Νέα, 14/09/2010
Τα Νέα, 14/09/2010
Η ΔΙΑΣΠΑΣΗ δεν φέρνει την ευτυχία στην πολιτική. Αυτό τουλάχιστον διδάσκει η εµπειρία.
ΜΕ ΑΥΤΟ το δεδοµένο, ο Φώτης Κουβέλης και οι συν αυτώ που αποχώρησαν µια βραδιά από το Τάε Κβον Ντο – και τον ΣΥΝ – δεν είχαν πολλά να βρουν απ’ έξω. Ωστόσο, µερικούς µήνες αργότερα η εικόνα είναι πολύ διαφορετική. Οι Δηµοκράτες Αριστεροί έχουν φωνή, ενώ η Κουµουνδούρου εξελίσσεται σε Βαβέλ. Ακόµη χειρότερα: το νέο επεισόδιο Αλέκου - Αλέξη θυµίζει κάτι παλιές ψυχοπλακωτικές ταινίες του Ροµάν Πολάνσκι.
ΦΥΣΙΚΑ, ΟΛΑ αυτά δεν θα είχαν εξελιχθεί έτσι αν δεν υπήρχαν οι δηµοτικές και περιφερειακές εκλογές του Νοεµβρίου. Οι κάλπες πάντα ξεκαθαρίζουν τα πράγµατα. Προς το καλύτερο ή το χειρότερο. Δικαιώνουν όποιον ξέρει τι θέλει. Και εκθέτουν όποιον δεν έχει επαφή µε την πραγµατικότητα. Την ώρα που ο ΣΥΝ έµεινε στα κρύα του λουτρού από την υπαναχώρηση του Διονύση Τσακνή και φιλάει την ποδιά του Αλέξη Μητρόπουλου, η Δηµοκρατική Αριστερά βλέπει τις προτάσεις της, δηλαδή τον Γιώργο Καµίνη στην Αθήνα και τον Γιάννη Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη, να κερδίζουν έδαφος και διακοµµατική υποστήριξη. Ολα αυτά χωρίς παραπολιτικά για µεταµεσονύκτια παζάρια, προσωπικά αλισβερίσια, εκβιασµούς και καβγάδες.
ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ, υπάρχει εξήγηση. Σηµασία δεν έχει το βελούδινο στυλ του Κουβέλη. Αλλά ότι οι Δηµοκράτες Αριστεροί έχουν πιάσει σωστά το πνεύµα της εποχής. Οι εκλογές του Νοεµβρίου προσφέρονται για υποψηφίους που να προέρχονται από την κοινωνία των πολιτών και να έχουν ένα προοδευτικό αλλά µετριοπαθές προφίλ. Τέτοιες περιπτώσεις είναι και ο Καµίνης (µε ονοµασία προελεύσεως τον Συνήγορο του Πολίτη) και ο Μπουτάρης (που εκφράζει την αντίδραση της πολιτισµένης Θεσσαλονίκης απέναντι στην πολιτική σχολή Παπαγεωργόπουλου - Ψωµιάδη). Αµφότεροι προέρχονται από τον ευρύτερο αριστερό χώρο και δεν έχουν δογµατισµούς.
ΗΤΑΝ ΛΟΓΙΚΟ το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου να τσιµπήσει. Πέρα από όλα τα άλλα, Καµίνης και Μπουτάρης το βγάζουν από το εσωκοµµατικό του αδιέξοδο.
Και βάζουν δυνατά τους Δηµοκράτες Αριστερούς στα δύο από τα τρία µεγάλα γήπεδα των δηµοτικών αναµετρήσεων. Φυσικά, ο προεκλογικός χειρισµός αµφοτέρων των υποψηφιοτήτων έχει σηµασία. Χάσουν - κερδίσουν όµως, Καµίνης και Μπουτάρης (και αυτοί που τους πρότειναν) είναι κερδισµένοι. Τόλµησαν δύο υποψηφιότητες ουσίας, κόντρα στους επαγγελµατίες του δικοµµατισµού ή τους οπορτουνιστές του αντι-Μνηµονίου.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η παλαιά σοφία του Ευάγγελου Αβέρωφ για «το αρνί που το τρώει ο λύκος όταν βγαίνει από το µαντρί» µάλλον δεν ισχύει αν το αρνί είναι αριστερόστροφο.
ΜΕ ΑΥΤΟ το δεδοµένο, ο Φώτης Κουβέλης και οι συν αυτώ που αποχώρησαν µια βραδιά από το Τάε Κβον Ντο – και τον ΣΥΝ – δεν είχαν πολλά να βρουν απ’ έξω. Ωστόσο, µερικούς µήνες αργότερα η εικόνα είναι πολύ διαφορετική. Οι Δηµοκράτες Αριστεροί έχουν φωνή, ενώ η Κουµουνδούρου εξελίσσεται σε Βαβέλ. Ακόµη χειρότερα: το νέο επεισόδιο Αλέκου - Αλέξη θυµίζει κάτι παλιές ψυχοπλακωτικές ταινίες του Ροµάν Πολάνσκι.
ΦΥΣΙΚΑ, ΟΛΑ αυτά δεν θα είχαν εξελιχθεί έτσι αν δεν υπήρχαν οι δηµοτικές και περιφερειακές εκλογές του Νοεµβρίου. Οι κάλπες πάντα ξεκαθαρίζουν τα πράγµατα. Προς το καλύτερο ή το χειρότερο. Δικαιώνουν όποιον ξέρει τι θέλει. Και εκθέτουν όποιον δεν έχει επαφή µε την πραγµατικότητα. Την ώρα που ο ΣΥΝ έµεινε στα κρύα του λουτρού από την υπαναχώρηση του Διονύση Τσακνή και φιλάει την ποδιά του Αλέξη Μητρόπουλου, η Δηµοκρατική Αριστερά βλέπει τις προτάσεις της, δηλαδή τον Γιώργο Καµίνη στην Αθήνα και τον Γιάννη Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη, να κερδίζουν έδαφος και διακοµµατική υποστήριξη. Ολα αυτά χωρίς παραπολιτικά για µεταµεσονύκτια παζάρια, προσωπικά αλισβερίσια, εκβιασµούς και καβγάδες.
ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ, υπάρχει εξήγηση. Σηµασία δεν έχει το βελούδινο στυλ του Κουβέλη. Αλλά ότι οι Δηµοκράτες Αριστεροί έχουν πιάσει σωστά το πνεύµα της εποχής. Οι εκλογές του Νοεµβρίου προσφέρονται για υποψηφίους που να προέρχονται από την κοινωνία των πολιτών και να έχουν ένα προοδευτικό αλλά µετριοπαθές προφίλ. Τέτοιες περιπτώσεις είναι και ο Καµίνης (µε ονοµασία προελεύσεως τον Συνήγορο του Πολίτη) και ο Μπουτάρης (που εκφράζει την αντίδραση της πολιτισµένης Θεσσαλονίκης απέναντι στην πολιτική σχολή Παπαγεωργόπουλου - Ψωµιάδη). Αµφότεροι προέρχονται από τον ευρύτερο αριστερό χώρο και δεν έχουν δογµατισµούς.
ΗΤΑΝ ΛΟΓΙΚΟ το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου να τσιµπήσει. Πέρα από όλα τα άλλα, Καµίνης και Μπουτάρης το βγάζουν από το εσωκοµµατικό του αδιέξοδο.
Και βάζουν δυνατά τους Δηµοκράτες Αριστερούς στα δύο από τα τρία µεγάλα γήπεδα των δηµοτικών αναµετρήσεων. Φυσικά, ο προεκλογικός χειρισµός αµφοτέρων των υποψηφιοτήτων έχει σηµασία. Χάσουν - κερδίσουν όµως, Καµίνης και Μπουτάρης (και αυτοί που τους πρότειναν) είναι κερδισµένοι. Τόλµησαν δύο υποψηφιότητες ουσίας, κόντρα στους επαγγελµατίες του δικοµµατισµού ή τους οπορτουνιστές του αντι-Μνηµονίου.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η παλαιά σοφία του Ευάγγελου Αβέρωφ για «το αρνί που το τρώει ο λύκος όταν βγαίνει από το µαντρί» µάλλον δεν ισχύει αν το αρνί είναι αριστερόστροφο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου